Harry Potter’ı okuyan, seven, izleyen çoktur ama anlayan azdır bence.
Harry Potter ünlü bir yapımdan çok gerçeklerle yüzleşmeye kaçıştır. Büyüdükçe korkunun ve kötülüğün ne kadar karanlık olduğunu anlatan, sevginin ve bağlılığın ne kadar değerli olduğunu gösteren bir yapımdır. Rowling’in üstün hayal gücünden doğmuş bu seri herkes için farklıdır, özeldir.
Ayrılmak çok zor şimdi. Kim bilir kaçımız her gece Harry, Ron ve Hermione’yi düşünerek uyuduk? Kaç kere rüyalarımıza girdi? Kaçımız bütün büyüleri öğrendik? Wingardium Leviosa’yı elimizde kurşun kalemle eşyalarımızın üzerine denedik? On bir yaşına gireceğimiz yıl, üzerinde Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulu’nun mührü olan zarfı bekledik? İnandık.
Harry Potter benim için farklıydı çünkü sihrin dünyasına girmek her şeyden bir kaçıştı. Sinemadan uğuldayan kulaklarla çıktığımda “Çok güzel filmdi.” dedim her seferinde. Her kitap bittiğinde yenisini özledim. Tek sevdiğim spor Quidditch, en sevdiğim ders Karanlık Sanatlara Karşı Savunma, en sevdiğim öğretmen Lupin…
Harry Potter bir yönde hepimize daha yaşamadığımız şeyleri sihrin altında gösteriyordu. Birinci filmde, aileni kaybetmek. İkinci filmde, sevdiklerin için sonuna kadar savaşmak. Üçüncü filmde, yüzleşmek. Dördüncü filmde, boğazına kadar karanlığa batmak ve sevdiklerini kaybetmek. Beşinci filmde, karşı çıkma. Altıncı filmde, plan yapmak. Sonda ise, ölümü eski bir arkadaş gibi karşılamak…
***
Tabi, yazıya başlığını veren Voldemort Kaptan ve Potter Reis davası da var. Kitapları okuyanlar bilir ancak. Sadece Harry ve yandaşları haklı değildi elbette. Her karakterin kendine göre nedenleri vardı. Severus Snape’in aşkı, Voldemort’un kötü geçen çocukluğu, Dumbledore’un acımasız geçmişi…
Elveda demek zor tabi. On yıl, sekiz film, büyük emek, fazla sevgi… En çok emeği geçen kişiler elbette Rowling ve Steve Kloves…
Teşekkür ederim eski dostum Harry Potter…
Hoşçakal.
.
St.Lovely Bitch.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder